‘’Μία φορά την εβδομάδα, όπου το ‘’ένα’’,
τέλος έγινε ‘’τρία’’ ή δύο’’.
Σακατεμένη ψυχή ανάμεσα σε μεθυσμένα χαμόγελα,
ψάχνει να βρει αυτό το κάτι, που θα επουλώσει
έστω για λίγο τον πόνο.
Όλα ανούσια, αλλά τόσο ουσιώδες,
γεμάτα χαμόγελα και χαρά ,
όλα ψεύτικα.
Βουλιάζει η ψυχή, αλλά δεν βυθίζεται,
γιατί έχει μάθει να κερδίζει τις μάχες,
όχι τον πόλεμο τις μάχες,
με τις άλλες σακατεμένες ψυχές.
Όπλο της ο χρόνος,
και αντίπαλος οι δρόμοι των ονείρων.
Γι’ αυτή τη ψυχή η μνήμη λειτουργεί σαν πηγή πόνου
, ψυχικού , άλλοτε και σωματικού ,
όταν πολύωρα ποτάμια δημιουργούν καυτές στάχτες γύρω από τη γη,
μετά την είσοδό του στη δεύτερη στροφή του ονείρου.
την γλυκιά σου απουσία έχω ανάγκη ν’ αγαπάω…’’
